Visitando i laghi

Voordat ik deze tweede blog begin, begin ik met een tip. Komt ie: doe NOOIT krachttraining voordat je twee dagen ergens naar toen gaat waar ze bergen hebben en waar moet je lopen. Ik heb mijn billen in tijden niet zo goed gevoeld. Ik train sinds een paar weken met gewichten en dat heb ik geweten toen ik berg op, berg af, trap op, trap af moest lopen. Niet heel handig.

Het wordt een lange blog vandaag, dus ga ervoor zitten!

DONDERDAG – LAGO DI COMO

Toen ik wegging bij wehkamp, heb ik van mijn lieve collega’s een boekje van Lonely Planet gehad, over Milaan en ‘the lakes’. Het eerste lake (meer) op het lijstje was dus Lago di Como. Lago di Como is ongeveer een uurtje met de trein vanaf Milaan (en nog een halfuurtje van mijn huis naar het station haha). Ik had een vroege trein geboekt, dus om half 6 stond ik naast mijn bed en om half 7 ging ik richting de trein! De NS verdient hier een pluspunt ten opzichte van de Italiaanse treinen, want helaas hebben Italiaanse treinen geen Wi-Fi. Ik had nog niet gepland wat ik ging doen in Lago di Como, dus ik heb het uurtje benut om mijn koffie rustig op te drinken en om eventjes te lezen wat ik wilde doen.

Eenmaal aangekomen was het volgens mij rond 8 uur, half 9. Nog heel rustig dus. Het eerste wat ik wilde doen was de berg op; er stond in het boekje dat er een kabelbaan was, en dat je vanaf daar een halfuurtje kon lopen naar een vuurtoren met mooi uitzicht. Ik loop iets sneller dan de meeste mensen (iets met lange benen) dus ik dacht: dat duurt vast korter! Ik hou niet zo van hoogtes, maar gelukkig was deze kabelbaan geen wiebelig karretje, maar een mooi treintje dat binnen 7 minuten op de berg was. Lekker wandelen!

Waar ik geen rekening mee gehouden had, was dat mijn leuke wandeling wel degelijk een halfuur zou duren, omdat het bergopwaarts op kleine steentjes was, en ook een deel door een stuk bos. Iets te enthousiast! Het uitzicht was wel echt prachtig, de vuurtoren was helaas dicht maar dat mocht de pret niet drukken. Naar beneden lopen bleek nog moeilijker te zijn, met mijn sandalen in plaats van bergschoenen… een work-out is er niks bij haha.

Het Comomeer is onwijs groot, en gevormd in een soort van omgekeerde Y. Como, waar je aankomt vanuit Milaan, ligt op het onderste puntje links van de omgekeerde Y. Er zijn een heleboel prachtige plaatsjes aan het meer, die je zeker niet binnen een dag kan bezoeken (daar heb je wel iets langer voor nodig haha). Het Comomeer is ook het diepste meer van Italië volgens google, maar dit kan ik niet bevestigen want ik heb geen duik genomen haha. Het volgende op mijn lijstje was een boottocht over het meer, naar Bellagio. Dit stadje ligt als je naar de omgekeerde Y kijkt in het midden. Eenmaal terug beneden aangekomen met de kabelbaan, stond er ditmaal een enorm lange rij, dus ik was heel blij dat ik al eerder geweest was.

Bij de tickets voor de boot was er ook een rij, maar als je daar omheen liep was er een tweede kassa zonder rij. Drie keer raden wie dat wel doorhad :D Na meermaals gevraagd te zijn of ik écht maar een ticket nodig had, moest ik nog een paar uurtjes wachten tot mijn boot ging. Ik had gekozen voor de snelle boot, want ik hoefde niet per sé 2 uur op het meer te zijn. Voordat mijn boot ging, ben ik naar Villa Olmo geweest, ook een toeristische attractie.

Eenmaal aangekomen in Bellagio was het eerste wat mij opviel de vele trappen. Ik heb hier een aantal uur rondgelopen, ben naar het puntje geweest en heb enorm veel foto’s gemaakt. Eenmaal terug in Como heb ik ook nog rondgelopen, en toen was ik er wel klaar voor om de trein te nemen om 20.16. De trein was er echter niet klaar voor: die was gecancelled! Voelde als thuiskomen (NS #2). De volgende trein ging pas een uur later… Uiteindelijk was ik dus vrij laat thuis (sorry mama), maar het was een super dag!

VRIJDAG – LAGO MAGGIORE

Het tweede meer wat ik niet kon missen volgens mijn boekje was Lago Maggiore. De trein vanaf Milaan gaat naar Stresa, en rijdt daarna door naar Zwitserland. Ditmaal kon ik gelukkig een uurtje langer blijven liggen, want ik hoefde pas om half 7 mijn bedje uit. Voor wie denkt: wat vroeg in de vakantie; ik sta meestal rond 7 uur, half 8 op, dus dit was prima te doen. Ik begin mijn dag meestal met een halfuurtje interval (behalve op de dagen met krachttraining dus haha), dus na een ‘rustige’ interval training en een goed ontbijt, ging ik weer op stap!
Het boekje van Lonely Planet was ook weer een grote hulp hier. Aangezien ik van te voren niet heel veel had opgezocht, kon ik met het boekje alsnog de hotspots bezoeken en zoveel mogelijk zien. Mijn plan was om eerst weer met een kabelbaan naar boven op een berg te gaan, en dan langs drie eilandjes, bekend als Isole Borromee, te gaan. Na even zoeken vond ik een ticket office, waar de man mij meteen aanraadde om eerst de eilanden te bezoeken, en dan als ik tijd had de berg op te gaan. En na weer 10 gevraagd te zijn of ik echt maar een ticket wilde kopen, ging ik op weg naar de eilandjes in het midden van Lago Maggiore!
De drie eilanden bekend als Isole Borromee zijn Isola Madre, Isola Superiore en Isola Bella. In die volgorde heb ik ze ook bezocht (ik had geen keuze haha). Het eerste eiland, Isola Madre, is eigenlijk een paleis. Dit eiland heeft alleen Palazzo Madre, met tuinen eromheen. Je was dus bijna verplicht om een ticket te kopen voor dit paleis en de tuin, anders kon je niks zien op het eiland. Het was wel erg mooi. Wat ook opviel, was dat er of gezinnen waren met jonge kinderen, of groepen met mensen van pensioen leeftijd. Behalve dat ik alleen was, viel ik dus ook nog eens op omdat ik niet in een van deze twee groepen pas (voor zover ik weet).

Na Isola Madre ging het bootje verder naar Isola Superiore. Dit eilandje is eigenlijk de perfect lunch gelegenheid: het is superklein, maar heel schattig, en volgens mij waren er alleen maar restaurantjes. Daarna was het tijd voor het laatste eiland, Isola Bella. Dit eiland was ook klein, met weer een paleis (Palazzo Borromeo) en een tuin, maar daarnaast ook wat winkels en restaurantjes.

Na de eilanden was het dan tijd voor mijn kabelbaan avontuur. Diep van binnen hoopte ik weer op een soort bergtreintje, maar helaas. Dit was een heuse kabelbaan, aka een hangende bak aan een draadje waar teveel mensen op elkaar staan en dat nog wiebelt en slingert ook. Help. Het begon goed; toen het waggelbakje aankwam, merkte een van de medewerkers iets op aan de bovenkant, wat ze ter plekke gingen maken. Ik hou niet van hoogtes en hangende bakjes, laat staan onveilige hangende bakjes. Ik vertelde mezelf dus maar dat het juist goed was dat de medewerkers zo oplettend waren, en dat dit hangende bakje mij echt wel veilig boven zou brengen (het ritje zou 20 minuten duren)… In het bakje waren 4 stoelen, de rest van de mensen moest staan en kon zo naar buiten kijken en foto’s maken. Ik ben gaan zitten, en heb wel eventjes naar buiten gekeken, maar niet naar beneden.

Opvallend was ook dat er veel Nederlandse families waren. In de kabelbaan raakte ik zo aan de praat met een gezin uit Friesland. Ik kon niet helemaal plaatsen of ze nou wel of geen Nederlands spraken, dus ik heb het maar gevraagd. Zo was het ritje nog gezellig ook, en aangezien ik dit typ heb ik het dus overleefd haha. Eenmaal boven was er nóg een kabelbaan, maar dan zo eentje waar je met je benen loshangt en er alleen zo’n balk voor je zit. Ik vond de eerste kabelbaan al goed genoeg, dus heb eventjes rondgelopen en een beetje door bergpaadjes geklommen. Toen dacht ik, je bent hier maar een keer, ga toch nog hoger, dus hoppa, daar ging ik in het hangende bankje. Het uitzicht was het zeker waard, en daarna ben ik maar veilig naar beneden gegaan. Helaas leek het eerst op dat ik niet kon zitten naar beneden (staan was veel te eng), maar een Duitse man stond voor mij op (hij zei tegen z’n vrouw volgens mij dat m’n benen er dun uitzagen en dat ie me daarom maar liet zitten… mijn benen zijn gewoon gezond, maar ik was maar al te blij om te kunnen zitten tijdens dit enge ritje naar beneden).

Daarna heb ik nog wat rondgelopen en gegeten in Stresa, en toen kwam ik weer een andere familie tegen die ook bij mij in het kabelbaan bakje zaten. De moeder zei tegen haar dochter: kijk, dat meisje reist alleen! Ik heb toen geantwoord met: dat klopt! Waarna we nog een leuk gesprek gehad hebben. De trein terug naar Milaan ging gelukkig op tijd, maar niet zonder NS ervaring: even voor Milaan stopte de trein een tijdje, zonder om te roepen hoe of wat. Ik vraag me af of ze in Italië ook geld terug bij vertraging hebben ;)

ZATERDAG – MILAAN

Het is nu zaterdag en ik zit eventjes in mijn appartement. Het is nog eventjes wennen: zoals sommige van jullie misschien wel weten, heb ik wat intoleranties. In Nederland was ik al helemaal best friends met de Albert Heijn, maar die kon ik helaas niet meenemen naar Milaan. Ik ben dus ook de afgelopen week bezig geweest met dingen opzoeken en naar supermarkten kijken. Vandaag was er een klein marktje bij mij in de buurt, waar ik goedkoop groentes en fruit kon halen. Ook heb ik eindelijk suikervrije soja yoghurt gevonden, voor een betaalbare prijs. Het valt me op dat sommige dingen hier énorm duur zijn (zoals quinoa en havermout) en sommige dingen heb ik nog niet gevonden (zoals boekweit en spelt). Gelukkig zijn er genoeg andere opties en is het soms even spelen, maar ik kom er wel!

Maar wat ga ik hier nou eigenlijk doen? Ik zit hier voor een uitwisseling (exchange). Dit is een manier om deel van je studie in het buitenland door te brengen. Tijdens mijn bachelor ben ik op uitwisseling geweest naar Parijs, en dit was onderdeel van de studie. Voor mijn master is een exchange GEEN onderdeel van je studie, maar een verlenging ervan. Ik heb hiervoor gekozen omdat de master aan Bocconi die ik misschien wil volgen hééééél duur is (10.000€, mocht iemand in een gulle bui zijn). Daarnaast is een exchange voor kortere periode, mag je zelf je vakken kiezen en is het een mooie aanvulling op je CV. De reden dat ik voor Milaan gekozen heb is simpel: het was de enige universiteit met vakken gericht op de Fashion&Luxury Industry. Daarnaast heb ik in 2012 ooit een kortere periode in Milaan gezeten en is mij dit toen goed bevallen, dus de stad speelde ook een rol in die keuze.

Bocconi (voluit: Università Commerciale Luigi Bocconi) is een privé universiteit in Milaan. De universiteit bestaat sinds 1902 en staat bekend als (een van) de beste universiteit in Italië. Een paar mensen die gestuurd hebben aan de Università Bocconi zijn Fabio De'Longhi – (CEO of De'Longhi), Vittorio Colao (CEO of Vodafone Group) en Mario Monti (former Italian Prime Minister).

Daarnaast is Milaan natuurlijk bekend als stad van de mode. In september is het hier fashion week en vele grote modehuizen zijn hier gevestigd. Het eten is ook niet verkeerd, dus het gaat helemaal goedkomen hier. Andere Italiaanse steden zijn ook gemakkelijk (en goedkoop) te bezoeken met de trein, dus ik vermaak me hier wel. 28 augustus begint mijn twee weken intensieve cursus Italiaans en daarna beginnen de vakken. Ik kies mijn vakken volgende week donderdag, dus hier horen jullie nog van.

Tot zover: ARRIVEDERCI!